Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

In het ziekenhuis

Dag 1, maandag 11 oktober 2021

Blehhhhh ik voel mij wat raar, ontiegelijk suf natuurlijk en een droge keel niet normaal. Dit kwam natuurlijk door de tube voor het beademen tijdens de operatie. Ik heb flink last van de narcose dat is duidelijk. Is allemaal niet zo raar want ik lig net weer terug op zaal na een operatie van 2.5 uur.

Zoals ik al eerder had vermeld was ik superblij dat ik mijn dochter en mijn moeder zag toen ik wakker werd uit de narcose. Helaas moesten zij er na een uurtje alweer vandoor. Door de Corona perikelen waren de bezoektijden ook aangepast. 1x per dag van 11 tot 12 uur voor max 2 personen en de rest van de dag niets meer.

Ik had een soort (computer) muis naast mij liggen met een grote blauwe knop. Een morfine pomp aangesloten op het infuus. Als ik op die knop drukte kreeg ik een shotje morfine voor de pijn. Ik kan je zeggen dat ik daar de eerste dag best gebruik van heb gemaakt. De rest van de dag ben ik eigenlijk behoorlijk ziek geweest, ik had best honger maar na 4 happen kwam alles er weer uit. Ook gewone simpele vla, waar ik echt super veel trek in had kwam er na 3 happen weer uit. Mijn god wat voelde ik mij ellendig zeg. Ik was ook behoorlijk dizzy die hele dag.

Ik weet nog dat ik samen met een verpleegkundige uit bed ben geweest om naar toilet te gaan, Yeahhhh ik kon lopen dus dat betekende dat ik niet verlamd was, wat een geluk, maar dat was het dan ook. Wat er verder gebeurd is die dag heb ik niet echt bewust meegekregen geloof ik. 

 ’s nachts ben ik wel 100 keer wakker geworden, niet zozeer van de pijn maar meer omdat je gewoon ongemakkelijk ligt. Op een gegeven moment had ik uitgevonden dat ik naar mijn zij kon draaien, dit gaf weer wat verlichting en zo kwam ik weer een uurtje verder in de nacht.

wonddrain, hechtpleisters, ziekenhuis
de eerste foto van mijn rug nadat de drain eruit is gehaald.

Dag 2, dinsdag 12 oktober 2021

Uiteindelijk werd het ochtend en kwam het leven in het ziekenhuis weer op gang. Gelukkig was ik niet meer zo duizelig en kon ik met smaak mijn ontbijtje nuttigen met de medicatie. 1x een langwerkende oxycodin en 1 kortwerkende, 1 maagbeschermer, 2 paracetamol en een cupje Lactulose.
Trouw als ik ben nam ik eerst een beschuitje en hierna 1 voor 1 de medicatie.

De morfine pomp had ik in de nacht misschien maar 1 of 2 keer gebruikt dus in samenspraak met de arts werd deze afgekoppeld. De antibiotica die je door het infuus krijg was ook voor de laatste keer gegeven en het vocht was ook niet meer nodig via het infuus dus werd het infuus ook afgekoppeld. Dat wil zeggen, het infuus hou je wel in je hand want mocht het zo zijn dat je met spoed ineens iets nodig hebt dan kunnen ze dat zo gelijk toedienen.

Er kwam een verpleegkundige kijken naar de wond en naar de drain. De wond zag er prima uit zei ze en er was ook niets meer uit gekomen > gevolg….de drain mocht er ook uit. Nou dat is wel een dingetje zeg, ik had even niet in de gaten dat dit natuurlijk best diep in de wond zit, dus ja logisch dat je dit voelt, bah was geen prettig gevoel. Gelukkig was het zo gebeurd en ben je dit daarna ook zo weer vergeten. Aangezien ik stik nieuwsgierig was hoe het er allemaal uitzag daar op mijn rug maakte de verpleegkundige er een foto van. Nou dat viel best mee, ik had verwacht bont en blauw te zijn maar dat was dus helemaal niet zo. De wond zat vol met hechtpleisters dus echt zien hoe het eruit zag viel een beetje tegen.

De hele dag komen er artsen, fysiotherapeuten en verpleegkundigen aan je bed. Het is echt super gezellig eigenlijk, dit komt ook mede doordat we een superleuke zaal hadden en het gelukkig met mij ook een stuk beter ging. Samen met de fysiotherapeute moest ik over de gang lopen, dit ging super goed, tuurlijk voel je je wat wiebelig en is het voornamelijk dat je bang bent, want pijnlijk is het niet. En………heel bijzonder, ik voel geen zenuwpijn meer !!!!

Ik werd ook nog even opgehaald om een röntgen foto te maken, ik had het hartstikke druk die ochtend hahaha

Het staan voor de foto ging gelukkig prima, ik werd niet naar of duizelig. Het scheelt wel dat je je goed vast kan houden en ze echt super geduldig met je zijn. De foto hiernaast is van de zijkant genomen, best gek om dit zo te zien eigenlijk.

Weer terug op de afdeling kwam de neurochirurg weer langs en vertelde mij dat er overleg was geweest met de fysiotherapeut, de foto’s en de wond zelf er goed uitzagen en ik dus morgen naar huis mocht. Wow dat is snel, ik had mij ingesteld op donderdag pas naar huis te gaan, maar woensdag naar huis klonk ook prima.

rontgenfoto, ziekenhuis
De rontgenfoto, hierop zie je dat de schroeven en het blokje goed zitten.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

error: Sorry op deze foto zit copyright, neem contact op als je deze foto wilt gebruiken.