Spondylodese
mijn ervaringen
Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.
Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?
Zoeken naar diverse Categorieën
Neurolyse, eerste keer
Maandag 15 maart 2021, om 06.45 uur vertrekken we naar het Haga ziekenhuis voor een Neurolyse aan de L5. Ik moet er om 07.30 uur zijn en wordt dan als het goed is gelijk geholpen.
Volgens de berichten moet ik 3 uur in bed blijven en mag ik er dan uit om even de benen te strekken of om te plassen. Uiteraard mag dit laatste alleen onder begeleiding van een verpleegkundige. Als het plassen is gelukt dan mag je naar huis.
Ik zit alleen op een kamer, door de Covid19 toestanden is het druk, maar dat geeft niet ik heb goede hoop. Straks als de neurolyse achter de rug is ben ik pijn vrij. Dat laatste heb ik mijzelf wijsgemaakt want die garantie geven ze helaas niet, maar……ik ben vol goede hoop.
Om 09.00 uur wordt ik opgehaald, niks geen operatie hemdje aan, nee gelukkig gewoon in makkelijk zittende, eigen kleding. Ergens was ik best een tikkie nerveus, en dat lange wachten heeft er geen goed aan gedaan, dus inmiddels ben ik stik nerveus voor wat er te gebeuren staat. In een ziekenhuis bed wordt ik van de 9e verdieping naar de 2e verdieping gebracht, naar een soort van operatie/behandelkamer. Daar moet ik overstappen van het ziekenhuis bed naar een operatie tafel en mag op mijn buik gaan liggen. Dat is best een uitdaging want die tafels zijn eigenlijk best smal en tikkie wiebelig.
De rug wordt ontsmet en de neurochirurg komt mij vertellen wat ze gaat doen. De gegevens worden nog even gecheckt, ben ik echt wel degene die op haar lijstje staat…? Gelukkig klopt alles en het gaat beginnen. Vol verwachting lig in op mijn buik met een half ontblote rug. Oke, nou daar komt ie hoor, zegt de neurochirurg…..mijn god, naar mijn idee heeft ze een mega spuit in haar handen…..ik draai mij om en probeer te ontspannen…..
Ah oké, nee dit is gewoon een prikje als een vaccinatie, dit is best te doen denk ik bij mijzelf. Ja jammer joh, dat was alleen het begin.
Met de naald in mijn rug wordt er gezocht naar de juiste zenuw om vervolgens de vloeistof te injecteren.
Au…..shit, dit is echt niet leuk, is geen lekker gevoel zeg. Mijn bovenbenen worden erg zwaar en ik heb het gevoel alsof er een klein olifantje op mijn onderrug zit. Ik hou mij groot, gaat het mevrouw?…..eh ja hoor….. Bijna klaar hoor…..eh, oké…..
Net als ik wil zeggen dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben en de pijn niet meer leuk is zegt de dame met spuit, nou het is klaar hoor, het is gelukt. Ik zie u over 6 weken bij de controle afspraak.”
Pfieuw gelukkig zeg het is voorbij. Naar mijn idee zit de spuit er nog in maar er wordt mij gegarandeerd dat deze er echt uit is en ik mag overstappen naar het ziekenhuis bed. Ik weet er nog een dank u wel eruit te persen op mijn meest vriendelijkste manier, nee wij worden geen vriendinnen.
Eenmaal op de afdeling wordt er gezegd dat ik goed moet drinken om die troep af te voeren uit mijn lichaam. Er wordt een kan met water neergezet met een glas ernaast, Nog een kopje thee mevrouw? Welja kom maar door hoor. Trouw als ik ben drink ik mijn glaasjes water …. Maarja wat er in gaat, moet er natuurlijk ook weer uit dus ik moet echt vreselijk plassen.
Shit het is pas 2 uur later en ik mag mijn bed niet uit. Ik moet echter zo nodig dat ik besluit te bellen. Mijn benen voelen prima, niks geen verlammings gevoel, helemaal niet gehad ook trouwens. Onder begeleiding wordt ik naar het toilet geholpen, dat lucht op hahaha
Aangezien het lopen zo goed ging wordt er besloten dat ik lekker naar huis mag. Je mag alleen niet zelf autorijden, dus bel ik iemand die mij op kan komen halen en rijden we een klein half uurtje later naar huis. De pijn in mijn kuit is nog aanwezig, maar dat heeft zijn tijd nodig werd er gezegd, ik ben natuurlijk weer veel te ongeduldig.
Weken gaan voorbij en ik merk nog steeds geen verbetering. Na 6 weken zit ik op controle afspraak bij de neurochirurg. Deze keer is het dr. Overdeveste. Ik doe mijn verhaal en vertel dat het niets gedaan heeft. Wederom wordt er een operatie geopperd maar hij wil het uiteindelijk toch nog een keer proberen om een andere plek aan te prikken, ter hoogte van de L4 deze keer.
Prima laten we het nogmaals proberen, waarom niet….ik was inmiddels ook bij een andere fysio begonnen met Dry Needling dus deze prik kan er ook nog wel bij.
Inmiddels ben ik ook weer voor een paar uur op therapeutische basis aan het werk. De ene dag gaat dit beter dan de andere dag, want lopen en staan gaat gewoon nog steeds niet geweldig. Ik heb het idee dat er toch wel iets van een verbetering inzit en geeft dat te danken aan de Dry Needling sessies. Of het echt helpt of niet…..ik weet het niet, ik had er veel goede dingen van gehoord en ik ben de pijn inmiddels goed zat dus ik pak alles aan om maar van de pijn af te komen.
Op naar de volgende afspraak voor Neurolyse nummer 2.
