Spondylodese
mijn ervaringen
Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.
Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?
Zoeken naar diverse Categorieën
Neurolyse nummer 2
De tweede neurolyse, ter hoogte van de L4, staat gepland op 07 juni 2021. Aangezien ik nu weet wat er gaat gebeuren ga ik er ietwat meer ontspannen in dan de vorige keer. Afijn om 08.30 uur wordt de prik gezet, hmmm deze keer is het wel een stuk minder pijnlijk als de vorige keer, oké dat is mooi meegenomen. Om 08.40 uur stap ik weer over van de operatie tafel naar het ziekenhuis bed. Op de terugweg naar de afdeling voel ik mijn been al tintelen…..hmmm dat is apart dat had ik de eerste keer niet.
Het tintelende gevoel werd erger tot ik op een gegeven moment mijn hele been niet meer voel. Dat is echt een rare gewaarwording ….je tenen kunnen bewegen, je been op willen tillen maar deze gewoon met 2 handen op moeten tillen. Doordat ik ook deze keer natuurlijk weer veel moest drinken volgt het logische gevolg dat ik ook moet plassen natuurlijk….deze keer is het netjes nadat de 3 uur verstreken zijn.
Samen met de verpleegkundige doe ik een poging om te gaan staan, ik wil een stap zetten maar ik zak giga door mijn been heen, ik voel mijn hele been niet….help…. Samen met een andere verpleegkundige wordt ik geholpen en kan zo gelukkig toch plassen. Hup snel terug mijn bed in dus en wachten tot mijn gevoel terug komt in mijn been. Dit tafereel herhaalt zich nog een aantal keer, het gevoel in mijn been laat mij erg in de steek. Oh jee, het zal toch niet dat ik nu verlamd ben he….maar de verpleegkundige stelt mij gerust, dit komt vaker voor, en komt altijd weer goed.
Het is inmiddels 19.00 uur geworden en de verpleegkundige van de avonddienst komt naar mij toe, ze wil een bed gaan reserveren voor mij aangezien de dagbehandeling maar tot 20.00 uur open is en zij naar huis gaan. Ik zit echt niet te wachten op een overnachting in het ziekenhuis, het gevoel is redelijk aan het terug komen, maar is nog niet volledig. Ik kan zelfstandig in en uit een rolstoel om naar toilet te gaan. Na enig overleg mag ik toch om 19.30 uur naar huis…..
De weg van het ziekenhuis naar de auto was een makkie, want ja dan zit je in een rolstoel en hoef je alleen maar over te stappen. Thuis heb ik geen rolstoel en moet ik nog met de lift omhoog en over de galerij heen. Hahaha dit was echt een uitdaging, maar het is gelukt en om 22.30 uur was mijn gevoel in mijn been volledig terug. Wat een geluk. Door dit alles heb ik wel goede hoop, want ja dit had ik de eerste keer niet en die heeft ook niets gedaan dus ga ik er vanuit dat het deze keer echt is gelukt en ik pijn vrij ben.
De volgende dag inderdaad volledig pijnvrij, wat een heerlijk gevoel zeg, ik lijk op lucht te lopen….heerlijk…..De dag daarna gaat ook prima en heb ik heerlijk mijn uurtjes gewerkt, iedereen blij. Als het zo blijft gaan dan werk ik met ingang van half juli/begin augustus misschien wel weer mijn eigen rooster en is de ellende voorbij.
Helaas…..te vroeg gejuicht. Een week later is de pijn weer helemaal terug. Ik ga nog door met de Dry Needling, maar ook dit lijkt maar een tijdelijke oplossing te zijn en in overleg met de fysiotherapeute staken we de behandelingen. Ik ben nu inmiddels zover dat ze bij wijze van spreken mijn been mogen afhakken en er een prothese op mogen zetten, want dan ben ik in ieder geval van deze pijn af. Ik ben het zo zat……………..
Tuurlijk wil ik dit niet echt, en vind ik het vreselijk voor de mensen die een been moeten missen, dus mag dit ook eigenlijk helemaal niet zeggen, maar ik ben er zooooo klaar mee.