Spondylodese
mijn ervaringen
Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.
Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?
Zoeken naar diverse Categorieën
diagnose; Spondylodese
Er is een diagnose, Spondylodese. Moeilijk woord, maar eindelijk heeft het een naam.
We zitten in augustus 2021 en op dit moment is de pijn erger als voorheen, wat begon als een kloppende pulserende pijnlijke kuit is nu alsof er iemand met een scherp mes in mijn kuit zit te steken, keer op keer op keer.
– Lang staan lukt niet dan sta ik te wiebelen van het ene been op het andere been, en gaat de heup protesteren.
– Lang zitten met het been naar beneden gaat niet, want dan weet ik van gekkigheid niet waar ik mijn been neer moet zetten om alles een beetje te ontlasten.
– Lopen lukt voor 50 a 100 meter, hierna strompel ik maar een beetje vooruit.
– Traplopen gaat niet, ik moet mij letterlijk aan de leuning omhoog trekken, naar beneden lukt vooralsnog goed.
– De huid aan mijn pijnlijke kuit voelt heel ver weg, echt een beetje doof gevoel.
Gelukkig gaat fietsen wel wat beter, oké geen tochten van 30 km maar gewoon een klein stukje op de e-bike is te doen. Op de bank met mijn been languit, is ook nog goed te doen, al hou ik dit ook niet al te lang vol want dan gaat mijn bil en heup weer lastig doen. Slapen gaat prima, al duurt het enige tijd eer ik een lekkere pijnvrije houding heb gevonden.
09 augustus 2021 zit ik weer samen met mijn dochter bij Dr. Overdeveste in het Haga Ziekenhuis. Twee horen sowieso meer dan 1 en ik vergeet natuurlijk altijd weer de helft van wat er gezegd wordt. Aangezien dochterlief verpleegkundige is weet zij net even wat andere vragen te stellen dan ik. De neurochirurg lijkt niet echt verrast te zijn wanneer ik vertel dat ook deze keer de neurolyse niet heeft gewerkt. De foto’s worden erbij gepakt en het hoge woord komt eruit.
Hij ziet namelijk duidelijk op de foto de verzakking van de ruggenwervels onderin als ik sta. Daardoor krijgt de zenuw minder ruimte, komt een soort van beklemd te zitten en dit veroorzaakt dus de pijn in mijn kuit, en inmiddels ook mijn bil en heup. De enige optie is nu dan toch eigenlijk wel de operatie, om hierbij de onderste ruggenwervels, de L4 en de L5, vast te zetten. Met een duur woord heet dit dus een Spondylodese. Eindelijk heeft het eeen naam of moet ik zeggen eindelijk is er een diagnose vastgesteld.
100% garantie kunnen ze nooit geven, en aan elke operatie zit wel een risico, maar 1 ding is wel heel duidelijk en daar zijn we het met zijn drieën over eens…..zoals het nu is gaat gewoon niet meer, ik wil mijn leven terug.
De beslissing is genomen en ik kom op een wachtlijst te staan. Deze is zo’n 2 a 3 maanden.
Dezelfde dag nog in de middag wordt ik al gebeld voor een afspraak bij de Anesthesist, deze staat gepland op 23 september 2021.
Ik heb het met deze dame aan de telefoon nog even over de wachtlijst en laat mij op de lijst zetten dat wanneer er iemand uitvalt ik gebeld kan worden.
Later op de middag staat de officiële diagnose in mijnHaga.nl :
-instabiele, degeneratieve spondylolisthesis (plif) L4-L5, verplaatsing ruim 8 mm.
Het wachten is nu op de dag waarop ik gebeld wordt met een datum waarop dit alles gaat plaatsvinden. Ergens wil ik dat het zo snel mogelijk is, dan kan de revalidatie beginnen, vandaar uit alleen maar beter. Maar aan de andere kant vind ik het reuze spannend en zie ik er vreselijk tegen op.
Vooral die onzekerheid maakt mij gek, zou het helpen of doe ik het voor niks straks….
ben ik straks pijnvrij of heb ik alleen maar meer pijn….
kan ik mijn werk blijven doen en mijn hobby s nog gewoon uitvoeren ????
We gaan het zien….ik kan niet anders dan afwachten. Mensen die mij een beetje kennen weten dat dit echt niet 1 van mijn sterkste punten is, maargoed het is zoals het is. Mijn idee is om via dit blog iedereen een beetje op de hoogte te houden hoe het gaat. Ik hoop dat het een positief verhaal wordt, want zoals al eerder gezegd, de negatieve verhalen zijn volop te vinden.