Spondylodese
mijn ervaringen
Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.
Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?
Zoeken naar diverse Categorieën
Nacontrole
En zo zitten we alweer in een nieuw jaar. De operatie is nu 3 maanden geleden. Net voor de kerst durfde ik het aan om weer zelf te gaan autorijden. Dit ging natuurlijk prima alleen moest dit ook wel opgebouwd worden. De eerste keer rijden was een kwartiertje ook meer dan genoeg. Net genoeg om naar mijn werk te rijden om eens een bakje koffie te gaan doen met mijn collega’s en de bewoners. Eenmaal thuis was ik ook weer gelijk klaar hoor voor de rest van de dag en bracht ik de rest van de dag weer door languit op de bank.
De kerst was ook nog wel een uitdaging kan ik je vertellen. Ik vind het altijd heerlijk om lekker lang te tafelen met zijn allen. Helaas was dit voor mij nog niet weggelegd, simpelweg omdat ik nog niet uren achter elkaar rechtop kan zitten. Gelukkig vierden we kerst bij mijn zus dus kon ik tussendoor even een stukje lopen en wat liggen op de bank. Oudjaars avond was ik alleen thuis dus kon ik doen wat ik wilde en voelde ik mij niet bezwaard als ik languit op de bank ging liggen wanneer het zitten niet meer ging.
Ik heb een kleine terugval gehad. Iedereen had mij hier al voor gewaarschuwd dus had ik het min of meer wel ingecalculeerd, al baal je flink op dat moment. Voor mijn idee sta ik nu ook een beetje stil, maar volgens de fysio gebeurd er genoeg van binnen door de oefeningen en het wandelen. Het wandelen doe ik nog steeds trouw elke dag, zelfs door de regen, en elke keer sta ik er weer van versteld dat ik geen pijn mijn kuit heb tijdens het lopen, zo lekker gevoel hahaha.
Vandaag stond de afspraak voor de nacontrole bij de chirurg. Vol goede moed vertrokken we weer voor de afspraken. Als eerste werd er een foto gemaakt van de rug, hierna mocht ik door naar de chirurg om deze foto te bespreken en om te horen of ik groen licht zou krijgen om weer te gaan werken.
Gelukkig waren deze afspraken op 1 dag gepland, en hoefde ik hier niet apart voor terug te komen. Op papier zagen de afspraken er top uit, lekker snel achter elkaar dus dat was mooi. Helaas…..de foto maken ging heel voorspoedig maar de afspraak bij de chirurg was een half uur later dan de bedoeling was. Ze was flink aan het uitlopen, achteraf gezien niet gek want ze nam echt ruim de tijd voor ons, dus dat zal ze bij anderen ook wel gedaan hebben, en ja dat loopt de planning in de soep.
Het is fijn dat er zo de tijd voor je genomen wordt natuurlijk, maar een half uur wachten op die ….. stoelen in de wachtkamer vind je rug niet leuk, nouja de mijne niet dan, misschien hebben degene die geen operatie hebben gehad hier geen last van.
Afijn, eindelijk was het mijn beurt om op gesprek te komen. Nog een tegenvaller…..ik had dus een afspraak met de assistente en niet met de chirurg zelf hmmmm gaat lekker….
Gelukkig wist deze dame wel waar ze het over had dus dat gaf alweer snel wat meer vertrouwen. Het grappige was dat de röntgenfoto die vandaag was gemaakt, exact hetzelfde was als de dag na de operatie. Ik had verwacht dat er botgroei op was te zien, maar de assistente vertelde mij dat je dit er niet op kon zien en dat het er prima uitzag. Met andere woorden : groen licht voor werk. Het werk moet wel voorzichtig worden opgebouwd en ik moet niet alles in ene keer willen doen. Er werd mij nog op het hart gedrukt dat de revalidatie toch ook echt wel 9 maanden tot 1 jaar kon gaan duren, dusssssss rustig aan opbouwen en wat niet gaat dat gaat niet. Ze zei ook letterlijk, als je voelt dat je pijn krijgt dan moet je het niet meer doen.
Ik vind het prima, ik ben allang blij dat ik weer mijn werk mag gaan doen, al is het dan maar voorlopig nog even voor 2 uurtjes in de week. Ik heb in ieder geval weer het idee dat ik wat mag gaan betekenen voor de maatschappij.