Naar huis
Spondylodese
mijn ervaringen
Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.
Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?
Zoeken naar diverse Categorieën
Naar huis
Dag 3 woensdag 13 oktober
Het zal niet als een verrassing komen maar vannacht natuurlijk wederom niet geslapen. Het is gewoon een feit, ik slaap gewoon het lekkerst in mijn eigen bed, ik denk dat dit overigens wel voor iedereen geldt. Je bent stijf en stram en kunt niet draaien zoals je dat wilt, nee niks is beter dan je eigen bedje. Hoewel…..ik moet zeggen dat het ook wel heerlijk is dat je voeten omhoog kunnen in zo’n ziekenhuis bed. Door dit te doen wordt je als het ware met je rug in de kussen geduwd en raar maar waar hierdoor kan je je wat meer ontspannen. Heel even denk ik nog om dan toch maar een bed te huren bij de Vegro, maarja het past simpelweg niet in mijn kamer dus dat idee laat ik ook maar weer snel los.
Op mijn gemak begin ik aan het ochtend ritueel, ontbijtje, medicatie, opfrissen, aankleden, dit alles gaat natuurlijk tergend langzaam en tussen elk dingetje moet ik even uitrusten, maargoed dat maakt niet uit, ik heb geen haast.
Om 11.00 uur komt Arlisia de zaal binnen met een ballon, vandaag is het ook nog eens de dag dat ik precies 1 jaar geleden ben gestopt met roken. Arlisia pakt de spulletjes bij elkaar en stopt ze weer in mijn koffertje. Tja bukken gaat nog niet dus dat kon ik allemaal niet voorbereiden helaas.
De overdracht wordt gepakt en de medicatie voor thuis wordt opgehaald, de rit naar huis kan beginnen. Met een rolstoel rij ik van de zaal af richting parkeer garage. Ik had een lekker kussentje in mijn rug dus ik zat redelijk lekker in die harde rolstoel.
Ook het instappen in de auto ging voorspoedig, nou kom maar op met die autorit dan, ik had mij op het ergste voorbereid aangezien iedereen die ik had gesproken had gezegd dat de autorit echt een hel was. Nou dit viel allemaal reuze mee hoor, mede denk ik door het kussentje in mijn rug was de rit heel goed te doen. Eenmaal thuis kwamen Cooper en Spencer mij tegemoet…..ahhhh ik had ze best gemist maar kon niet bukken om ze te aaien, snel naar de bank om weer te zitten. Eenmaal op de bank hadden de katten alweer geen aandacht voor mij, alle aandacht ging naar de ballon, dit hadden ze nog nooit gezien en was natuurlijk super spannend hahaha
Dag 4 donderdag 14 oktober
Vannacht dus voor het eerst in mijn eigen bed geslapen, dat ligt toch wel lekker hoor. Groot verschil is natuurlijk sowieso al dat ik een tweepersoonsbed heb en je in het ziekenhuis gewoon in een 1persoonsbed ligt. Niet een hele nacht doorgeslapen maar wel beter dan in het ziekenhuis.
De eerste keer douchen vond ik wel weer spannend natuurlijk, maarja mijn haar was behoorlijk vet geworden dus hoppa niet zeuren, gewoon doen. Ik had een klapstoeltje in de douche gezet waar ik heerlijk op kon gaan zitten en mij zo lekker heb kunnen wassen. Afdrogen was even een ander verhaal, want ja draaien en bukken wil nog niet zo goed lukken, wat op zich niet zo raar is 3 dagen na de operatie. Gelukkig is Arlisia thuis en die helpt mij waar nodig.
Alles gaat eigenlijk voorspoedig en ik durf het zelfs aan om even buiten te wandelen. De planning is om 3x per dag even te gaan lopen. En dan moet je niet denken dat ik vele kilometers ga lopen want dat gaat gewoonweg nog niet. Gewoon rustig aan, eerste keer even over de galerij heen en weer. De tweede keer beneden een rondje om het flat heen.
Omdat ik natuurlijk weer precies wilde weten hoeveel ik loop moest er natuurlijk een stappenteller aangezet worden. Hahahha het gaat nergens over, ik loop zo’n 400 stappen en ben daarna echt kapot. Ik loop als een houten klaas omdat ik ergens bang ben om te vallen. Het gevoel in mijn bovenbenen is een beetje raar.