ruggenwervels

Hoe gaat het nu, 1 jaar later

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

1 jaar later…

Bizar zeg, ik keek gister op de kalender en bedacht mij ineens dat het vandaag precies een jaar geleden is dat ik onder het mes ging voor de Spondylodese operatie. Eigenlijk voelt het nog helemaal niet als een jaar geleden, hoelang dan wel precies zou ik je niet kunnen vertellen, maar een jaar ?? Nou ja het is nou eenmaal zo, en wat is er veel gebeurd allemaal, bizar.

Ik zag overigens dat ik mijn laatste blog heb gemaakt toen ik net de nacontrole had gehad in het ziekenhuis. Stom dat ik daarna niets meer gepost hebt eigenlijk, maarja laten we het er maar op houden dat ik erg met mijzelf aan de slag ben gegaan om hier sterker uit te komen. Laten we een kleine terugblik doen vanaf de nacontrole van 3 maanden na OK.

Nadat ik bij de chirurg was geweest voor de nacontrole, nou ja bij de assistente dan maargoed dat maakt niet uit, had ik ook groen licht gekregen om weer te gaan opbouwen met mijn werk. Onnodig om te vermelden dat dit alles uiteraard onder begeleiding ging van de Arbo arts. Aangezien ik als verzorgende werk in een woonzorgvoorziening voor ouderen was het wel noodzakelijk dat ik het vooral rustig aan zou gaan opbouwen. Rustig aan….eh ja, makkelijker gezegd dan gedaan voor mij weer natuurlijk….iets met grenzen bewaken 😉  De bedoeling was om met 2 uurtjes te gaan beginnen, maarja wat zijn nou 2 uurtjes, die zijn voorbij voor je het weet. Mijn teamleider hield dit echter wel heel goed in de gaten en zorgde ervoor dat ik hiermee niet over mijn grenzen ging door langer te blijven dan was afgesproken met de Arbo. Hij was allang blij dat ik er weer was en wilde niet dat ik weer zou uitvallen.

In het begin was het puur wat administratieve dingetjes die ik in die paar uurtjes deed. Al snel ging ik volgens het schema van de arbo naar 4 uurtjes, en dat dan ook in 4 dagen per week. Nou heb ik niet voor niets voor de zorg gekozen dus dat administratieve gedoe was ik na een tijdje ook wel zat, anders had ik wel een kantoorbaantje gehad toch ? Dus voorzichtig begon ik mij ook weer met de bewoners te bemoeien. Hmmm dat was nog wel een dingetje, want zo makkelijk als het voorheen ging was het natuurlijk allemaal niet meer. Ik moest best opletten hoe ik bepaalde handelingen deed omdat ik anders simpelweg gewoon last kreeg van mijn rug/wond. Want ook al voelde ik mij goed, en ging het lopen echt supergoed, van binnen was er nog wel het 1 en ander wat moest helen in mijn lijf/rug.

Opbouwen

Ik weet niet of ik het al eerder had vermeld, maar als je 1 jaar in de ziektewet zit en je dus het 2e jaar ingaat dan heeft dat ook gevolgen voor je salaris. Dit is gewoon volgens CAO vastgelegd dus kan je niks aandoen, maar vervelend is het wel, want je krijgt ineens nog maar 70% van je salaris ipv de normale 100%. Zo was dit dan ook bij mij het geval, maar……en dat is dan wel weer fijn, je krijgt alleen 70% over de uren dat je nog ziek gemeld bent. Dus in mijn geval, ik werkte inmiddels al weer 16 van de 32uur per week, was dit ook maar voor 16uur het geval. Mooi dat scheelde gelukkig weer iets.

Naast het opbouwen qua uren op het werk ging ik ook elke week trouw naar de fysio, waar ik keer op keer weer verschillende oefeningen moest doen. De fysio vertelde mij dat we voorlopig nog wel een jaar aan elkaar vastzaten dus deze uitstapjes hoorde op een gegeven moment gewoon bij de weekplanning. Daarnaast ging ik ook veel wandelen, het weer leende zich er prima voor. Zo zat ik op een gegeven moment op de 5km en dat 2x per week. Achteraf bleek dat iets teveel te zijn want ik kreeg toch wel wat last van mijn rug. Dus even een stapje terug gedaan, want ja de uren op het werk werden ook meer dus beweging had ik genoeg.

In mei van dit jaar ben ik weer volledig gaan werken. Dat was precies 7 maanden na de operatie, wat op zich best snel is want er staat 9 maanden tot een jaar voor, maargoed ik ging prima dus waarom niet toch? Ook kon ik weer voorzichtig mijn hobby fotografie oppakken en ging hier voor ook weer zo nu en dan op pad. Oke een hele dag met een zware rugzak was teveel gevraagd, maar een ochtendje in de natuur ging prima. 

In juli ben ik zelfs een week naar IJsland geweest, heb daar veel gelopen en ben mijzelf daar ook wel een aantal keer tegengekomen, want bergje op is best zwaar, maargoed het is gelukt en het was waanzinnig !! Ook met het offroad rijden daar heb ik totaal geen last gehad van mijn rug.

boomkikker, klimmen, natuur, beschermde-diersoort
Op het gemak de natuur in met de camera
ijsland, reynisfjara-beach
Heerlijk genieten van het mooie IJsland

Het klinkt gek, maar als je dan weer, bijna volledig, bent hersteld kijk je ook heel anders tegen bepaalde dingen aan. Zo kwam ik erachter dat het na bijna 9 jaar tijd werd voor een functie elders, een nieuwe uitdaging, en ben ik per 01 augustus dit jaar begonnen als Revalidatie Verzorgende hahaha hoe ironisch klinkt dat….

Gelukkig werk ik dus nog steeds in de zorg, en gaat dit prima met mijn rug. Het kan dus wel degelijk na een Spondylodese operatie om te blijven werken in de zorg. Al besef ik mij dat ik echt heel veel geluk heb gehad, je hoort helaas ook andere verhalen. Bij mij is het dus goed gegaan en daar ben ik heel dankbaar voor. Hopelijk is dit blog een steuntje in de rug voor degene die nog over een operatie twijfelen. Voor mij begint nu met een nieuwe baan en een “gerepareerde” rug een volgend hoofdstuk in mijn leven. We gaan het zien wat dat allemaal gaat brengen.

Bedankt allemaal voor het lezen van mijn ervaringen, ik heb het met plezier geschreven en ik hoop dat het anderen misschien wat kan helpen. Mochten er vragen zijn waarvan je denkt dat ik die kan beantwoorden mag je die mij altijd stellen natuurlijk. Dit kan via het contact formulier of gewoon via een reactie onder de blog verhalen.

Hoe gaat het nu, 1 jaar later Meer lezen »

Nacontrole, 3 maanden verder

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

Nacontrole

En zo zitten we alweer in een nieuw jaar. De operatie is nu 3 maanden geleden. Net voor de kerst durfde ik het aan om weer zelf te gaan autorijden. Dit ging natuurlijk prima alleen moest dit ook wel opgebouwd worden. De eerste keer rijden was een kwartiertje ook meer dan genoeg. Net genoeg om naar mijn werk te rijden om eens een bakje koffie te gaan doen met mijn collega’s en de bewoners. Eenmaal thuis was ik ook weer gelijk klaar hoor voor de rest van de dag en bracht ik de rest van de dag weer door languit op de bank.

De kerst was ook nog wel een uitdaging kan ik je vertellen. Ik vind het altijd heerlijk om lekker lang te tafelen met zijn allen. Helaas was dit voor mij nog niet weggelegd, simpelweg omdat ik nog niet uren achter elkaar rechtop kan zitten. Gelukkig vierden we kerst bij mijn zus dus kon ik tussendoor even een stukje lopen en wat liggen op de bank. Oudjaars avond was ik alleen thuis dus kon ik doen wat ik wilde en voelde ik mij niet bezwaard als ik languit op de bank ging liggen wanneer het zitten niet meer ging.

Ik heb een kleine terugval gehad. Iedereen had mij hier al voor gewaarschuwd dus had ik het min of meer wel ingecalculeerd, al baal je flink op dat moment. Voor mijn idee sta ik nu ook een beetje stil, maar volgens de fysio gebeurd er genoeg van binnen door de oefeningen en het wandelen. Het wandelen doe ik nog steeds trouw elke dag, zelfs door de regen, en elke keer sta ik er weer van versteld dat ik geen pijn mijn kuit heb tijdens het lopen, zo lekker gevoel hahaha.

Vandaag stond de afspraak voor de nacontrole bij de chirurg. Vol goede moed vertrokken we weer voor de afspraken. Als eerste werd er een foto gemaakt van de rug, hierna mocht ik door naar de chirurg om deze foto te bespreken en om te horen of ik groen licht zou krijgen om weer te gaan werken.

Gelukkig waren deze afspraken op 1 dag gepland, en hoefde ik hier niet apart voor terug te komen. Op papier zagen de afspraken er top uit, lekker snel achter elkaar dus dat was mooi. Helaas…..de foto maken ging heel voorspoedig maar de afspraak bij de chirurg was een half uur later dan de bedoeling was. Ze was flink aan het uitlopen, achteraf gezien niet gek want ze nam echt ruim de tijd voor ons, dus dat zal ze bij anderen ook wel gedaan hebben, en ja dat loopt de planning in de soep.
Het is fijn dat er zo de tijd voor je genomen wordt natuurlijk, maar een half uur wachten op die ….. stoelen in de wachtkamer vind je rug niet leuk, nouja de mijne niet dan, misschien hebben degene die geen operatie hebben gehad hier geen last van.

Afijn, eindelijk was het mijn beurt om op gesprek te komen. Nog een tegenvaller…..ik had dus een afspraak met de assistente en niet met de chirurg zelf hmmmm gaat lekker….
Gelukkig wist deze dame wel waar ze het over had dus dat gaf alweer snel wat meer vertrouwen. Het grappige was dat de röntgenfoto die vandaag was gemaakt, exact hetzelfde was als de dag na de operatie. Ik had verwacht dat er botgroei op was te zien, maar de assistente vertelde mij dat je dit er niet op kon zien en dat het er prima uitzag. Met andere woorden : groen licht  voor werk. Het werk moet wel voorzichtig worden opgebouwd en ik moet niet alles in ene keer willen doen. Er werd mij nog op het hart gedrukt dat de revalidatie toch ook echt wel 9 maanden tot 1 jaar kon gaan duren, dusssssss rustig aan opbouwen en wat niet gaat dat gaat niet. Ze zei ook letterlijk, als je voelt dat je pijn krijgt dan moet je het niet meer doen.

Ik vind het prima, ik ben allang blij dat ik weer mijn werk mag gaan doen, al is het dan maar voorlopig nog even voor 2 uurtjes in de week. Ik heb in ieder geval weer het idee dat ik wat mag gaan betekenen voor de maatschappij.

Nacontrole, 3 maanden verder Meer lezen »

Revalidatie, 8 weken verder

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

Revalidatie

Na 2 weken mocht ik een afspraak maken voor fysiotherapie. Natuurlijk was ik hier weer bloed nerveus voor, want ja wat gaat er gebeuren…ik bedoel zo geweldig pijnvrij is het allemaal nog niet. De afspraak was al snel telefonisch gemaakt en vol goede moed ging ik een paar dagen na het telefoontje naar de eerste afspraak.
Ik had mij weer eens voor niets zo zenuwachtig gemaakt natuurlijk want de eerste afspraak is gewoon een intake gesprek en werd het verloop van de behandeling uitgelegd. Het doel is om de buik en de rugspieren te trainen zodat de romp goed sterk word. Ook wel je core genoemd. Er wordt mij nog op het hart gedrukt dat we echt heel rustig gaan beginnen.

Inmiddels zijn er al weer 8 weken voorbij. Ik ben al een aantal keer naar de fysiotherapie geweest en doe daar trouw mijn oefeningen die zij mij vraagt te doen. Het is bizar hoe goed het gaat eigenlijk. Ik had echt niet durven hopen dat het al zo goed zou gaan en het gaat elke dag gewoon weer een stukje beter.
Kon ik eerst alleen nog maar de galerij heen en weer lopen, zo loop ik nu inmiddels bijna 3 km per dag. Dat klinkt heel ver maar is eigenlijk nog net geen half uur lopen. De ene dag is de ander niet dus het wisselt nog weleens van 2 tot 3 km per dag.

Doordat het zo goed gaat denk ik al heel wat te kunnen, jammer joh…. Vorige week dacht ik echt serieus wel even wat kerst inkopen te kunnen gaan doen. Dus vol goede moed ging ik op pad samen met dochterlief. Autorijden doe ik nog niet dus reed Arlisia ons naar een winkelstraat. De eerste 2 winkels gingen prima, maar dat was het dan ook wel ! Ik kreeg gewoon last van mijn rug, en dat is geen goed teken… dus missie afgebroken en weer op de terug weg naar huis.
Eenmaal thuis ben ik plat op de bank gaan liggen en gelukkig ging het al snel beter.

Ik baalde er flink van en begreep het ook niet echt, ik kon best aardig lopen dus waarom nu zo’n last dan?  Ik besloot het aan de fysiotherapeute te vragen. Wat blijkt……winkelen, dus slenteren, is heel wat anders dan het lopen wat je doet met het wandelen. Slenteren is dus eigenlijk funest voor je rug. Oke weer wat geleerd, het winkelen dus maar uitstellen tot ik volledig ben hersteld. Scheelt ook nog eens geld hahaha. Gelukkig konden de kerst inkopen/cadeautjes ook online besteld worden dus ook kerst is gered.

Drie maanden na de operatie staat er een afspraak gepland met de chirurg. Dan wordt er weer een röntgenfoto gemaakt van mijn rug om te kijken of ik mij goed aan de afspraken heb gehouden zodat er hopelijk genoeg bot groei is te zien. Ook krijg ik dan hopelijk groen licht om weer te gaan werken. Dit zal dan volgens een opbouwschema gaan, want van niets naar 8 uur werken per dag is niet verstandig en waarschijnlijk ook niet haalbaar.  Er staat niet voor niets een herstel periode van 9 maanden tot een jaar voor, dus verwacht niet dat je met 3 maanden al weer volledig aan het werk bent.

Revalidatie, 8 weken verder Meer lezen »

Obstipatie

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

Obstipatie

De dagen erna gaat het alleen maar steeds beter. Het enige waar ik mij wel erge zorgen over maakte was de ontlasting. Sinds de operatie, nu dus 7 dagen geleden, heb ik nog geen ontlasting gehad. Mijn darmen rommelen wel maar daar blijft het dan ook bij. In het ziekenhuis kreeg ik Lactulose s morgens, voor thuis had ik zakjes Movicolon meegekregen. Getver wat een smerige zakjes zijn dat zeg brrrrr, het smaakt eigenlijk nergens naar, soort van dik water haha en dat maakt het gewoon smerig. Maargoed, gedachten uitschakelen en doordrinken die handel, het is tenslotte maar 1 glas dus niet zeuren…….daar komt nog bij als je heel goed (lees overdreven) roert dan valt het eigenlijk ook wel weer mee.

Mede doordat ik zo’n last heb van obstipatie besluiten we op dag 7, Zondag 17 oktober, om i.p.v. 2x de oxy in te nemen deze maar 1 keer in te nemen om te kijken of dit gaat. Ook de paracetamol verminderen we in doses, van 4x per dag 2 stuks naar 2x per dag 2 stuks.
Als het pijnlijk gaat worden kan ik voor de nacht altijd nog een extra paracetamolletje innemen.

Dan eindelijk einde van de middag…..ja oke het is een gek praatje….maar na ruim een kwartier op de plee te hebben gezeten heb ik dan toch eindelijk resultaat. Hahaha nooit geweten dat een mens zo blij kan zijn als deze heeft gepoept hahaha 
De extra paracetamol was die dag ook verder helemaal niet nodig, de pijn was heel goed te handelen dus ook de oxy mistte ik niet. Ik heb zondag op maandag echt super lekker geslapen, oke ik ben misschien 3 keer wakker geworden ofzo, maar dat is al heel wat minder dan de laatste dagen.

Sterker nog, ik werd maandag zo goed wakker, dat ik in overleg met mijn privé verpleegkundige Arlisia ( hahaha altijd handig een dochter die verpleegkundige is ) de oxy maar helemaal heb gestopt. Voor de zekerheid nog wel 2 paracetamols ingenomen, Maar s avonds bleek al dat ik ook deze niet meer nodig had. Hoppa stoppen met die handel.
Het douchen gaat ook steeds beter, ik zit nog wel op een stoel onder de douche, maar ik voel mij al zo sterk dat dit denk ik ook 1 van de laatste keren nodig is. Enige hulp heb ik nog wel nodig bij het afdrogen, want doordat ik niet echt mag bukken is het heel lastig om mijn benen te drogen. Ik vind het ook een beetje trickie op met de handdoek op mijn rug te schuren om de rug te drogen…..hmmm stel je voor ik de wond open maak zeg brrrrr….. Nee voor die 2 dingen heb ik gewoon nog hulp nodig. Maarja eerlijk is eerlijk….als dat nou alles is ?

Ik probeer ook elke dag nog een rondje om het flat te lopen, want ook beweging helpt tegen obstipatie, net als veel drinken overigens. Het lopen gaat echt super goed, vind ik zelf dan, ik loop al minder als een houten Klaas. I feel good… ik loop en ik loop zonder pijn te hebben in mijn kuit. En dat is zo’n lekker gevoel, dat is niet te beschrijven. Bizar he, we zijn nog geeneens een week verder ! Ik hoop het zo goed blijft gaan en ik geen terugval ga krijgen…we gaan het zien.

Obstipatie, oftewel verstopping is echt heel naar. Je hebt wel aandrang maar het lukt gewoon niet op dit te ontlasten. Narcose kan hier een grote boosdoener van zijn, maar ook de medicatie werkt niet altijd mee. Oxycodon bevast morfine en dat staat er ook om bekend dat dit obstipatie kan veroorzaken. Net als paracetamol overigens, alleen bevat dit laatste geen morfine.

Het is misschien een gek praatje, maar het komt meer voor dan men denkt. Veel mensen hebben er last van en durven dit niet te zeggen naar de buitenwereld. Want ja, wie praat er nou graag over poep toch ? Maar mijn advies, doe het asjeblieft wel, je zult zien je bent NIET de enige die hier last van heeft. Het is dan ook zeker iets om in de gaten te houden, mocht je nou na een week nog niets hebben gehad, neem dan even contact op met je huisarts, wellicht dat een klysma een oplossing kan zijn, of verhoging van de movicolon…..
Bij het kruitvat kan je ook Microlax halen, dit zijn kleine klysma’s die je zelfkunt toedienen en geeft 9 van de 10 keer goed resultaat.

Obstipatie Meer lezen »

Naar huis

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

Naar huis

Dag 3 woensdag 13 oktober

Het zal niet als een verrassing komen maar vannacht natuurlijk wederom niet geslapen. Het is gewoon een feit, ik slaap gewoon het lekkerst in mijn eigen bed, ik denk dat dit overigens wel voor iedereen geldt. Je bent stijf en stram en kunt niet draaien zoals je dat wilt, nee niks is beter dan je eigen bedje. Hoewel…..ik moet zeggen dat het ook wel heerlijk is dat je voeten omhoog kunnen in zo’n ziekenhuis bed. Door dit te doen wordt je als het ware met je rug in de kussen geduwd en raar maar waar hierdoor kan je je wat meer ontspannen. Heel even denk ik nog om dan toch maar een bed te huren bij de Vegro, maarja het past simpelweg niet in mijn kamer dus dat idee laat ik ook maar weer snel los.

Op mijn gemak begin ik aan het ochtend ritueel, ontbijtje, medicatie, opfrissen, aankleden, dit alles gaat natuurlijk tergend langzaam en tussen elk dingetje moet ik even uitrusten, maargoed dat maakt niet uit, ik heb geen haast. 
Om 11.00 uur komt Arlisia de zaal binnen met een ballon, vandaag is het ook nog eens de dag dat ik precies 1 jaar geleden ben gestopt met roken. Arlisia pakt de spulletjes bij elkaar en stopt ze weer in mijn koffertje. Tja bukken gaat nog niet dus dat kon ik allemaal niet voorbereiden helaas.

De overdracht wordt gepakt en de medicatie voor thuis wordt opgehaald, de rit naar huis kan beginnen. Met een rolstoel rij ik van de zaal af richting parkeer garage. Ik had een lekker kussentje in mijn rug dus ik zat redelijk lekker in die harde rolstoel.

Ook het instappen in de auto ging voorspoedig, nou kom maar op met die autorit dan, ik had mij op het ergste voorbereid aangezien iedereen die ik had gesproken had gezegd dat de autorit echt een hel was. Nou dit viel allemaal reuze mee hoor, mede denk ik door het kussentje in mijn rug was de rit heel goed te doen. Eenmaal thuis kwamen Cooper en Spencer mij tegemoet…..ahhhh ik had ze best gemist maar kon niet bukken om ze te aaien, snel naar de bank om weer te zitten. Eenmaal op de bank hadden de katten alweer geen aandacht voor mij, alle aandacht ging naar de ballon, dit hadden ze nog nooit gezien en was natuurlijk super spannend hahaha

ballon, thuis
Meer aandacht voor de ballon dan voor mij bij het thuiskomen.

Dag 4 donderdag 14 oktober

Vannacht dus voor het eerst in mijn eigen bed geslapen, dat ligt toch wel lekker hoor. Groot verschil is natuurlijk sowieso al dat ik een tweepersoonsbed heb en je in het ziekenhuis gewoon in een 1persoonsbed ligt. Niet een hele nacht doorgeslapen maar wel beter dan in het ziekenhuis.

De eerste keer douchen vond ik wel weer spannend natuurlijk, maarja mijn haar was behoorlijk vet geworden dus hoppa niet zeuren, gewoon doen. Ik had een klapstoeltje in de douche gezet waar ik heerlijk op kon gaan zitten en mij zo lekker heb kunnen wassen. Afdrogen was even een ander verhaal, want ja draaien en bukken wil nog niet zo goed lukken, wat op zich niet zo raar is 3 dagen na de operatie. Gelukkig is Arlisia thuis en die helpt mij waar nodig.

Alles gaat eigenlijk voorspoedig en ik durf het zelfs aan om even buiten te wandelen. De planning is om 3x per dag even te gaan lopen. En dan moet je niet denken dat ik vele kilometers ga lopen want dat gaat gewoonweg nog niet. Gewoon rustig aan, eerste keer even over de galerij heen en weer. De tweede keer beneden een rondje om het flat heen.

Omdat ik natuurlijk weer precies wilde weten hoeveel ik loop moest er natuurlijk een stappenteller aangezet worden. Hahahha het gaat nergens over, ik loop zo’n 400 stappen en ben daarna echt kapot. Ik loop als een houten klaas omdat ik ergens bang ben om te vallen. Het gevoel in mijn bovenbenen is een beetje raar.

Naar huis Meer lezen »

in het Ziekenhuis

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

In het ziekenhuis

Dag 1, maandag 11 oktober 2021

Blehhhhh ik voel mij wat raar, ontiegelijk suf natuurlijk en een droge keel niet normaal. Dit kwam natuurlijk door de tube voor het beademen tijdens de operatie. Ik heb flink last van de narcose dat is duidelijk. Is allemaal niet zo raar want ik lig net weer terug op zaal na een operatie van 2.5 uur.

Zoals ik al eerder had vermeld was ik superblij dat ik mijn dochter en mijn moeder zag toen ik wakker werd uit de narcose. Helaas moesten zij er na een uurtje alweer vandoor. Door de Corona perikelen waren de bezoektijden ook aangepast. 1x per dag van 11 tot 12 uur voor max 2 personen en de rest van de dag niets meer.

Ik had een soort (computer) muis naast mij liggen met een grote blauwe knop. Een morfine pomp aangesloten op het infuus. Als ik op die knop drukte kreeg ik een shotje morfine voor de pijn. Ik kan je zeggen dat ik daar de eerste dag best gebruik van heb gemaakt. De rest van de dag ben ik eigenlijk behoorlijk ziek geweest, ik had best honger maar na 4 happen kwam alles er weer uit. Ook gewone simpele vla, waar ik echt super veel trek in had kwam er na 3 happen weer uit. Mijn god wat voelde ik mij ellendig zeg. Ik was ook behoorlijk dizzy die hele dag.

Ik weet nog dat ik samen met een verpleegkundige uit bed ben geweest om naar toilet te gaan, Yeahhhh ik kon lopen dus dat betekende dat ik niet verlamd was, wat een geluk, maar dat was het dan ook. Wat er verder gebeurd is die dag heb ik niet echt bewust meegekregen geloof ik. 

 ’s nachts ben ik wel 100 keer wakker geworden, niet zozeer van de pijn maar meer omdat je gewoon ongemakkelijk ligt. Op een gegeven moment had ik uitgevonden dat ik naar mijn zij kon draaien, dit gaf weer wat verlichting en zo kwam ik weer een uurtje verder in de nacht.

wonddrain, hechtpleisters, ziekenhuis
de eerste foto van mijn rug nadat de drain eruit is gehaald.

Dag 2, dinsdag 12 oktober 2021

Uiteindelijk werd het ochtend en kwam het leven in het ziekenhuis weer op gang. Gelukkig was ik niet meer zo duizelig en kon ik met smaak mijn ontbijtje nuttigen met de medicatie. 1x een langwerkende oxycodin en 1 kortwerkende, 1 maagbeschermer, 2 paracetamol en een cupje Lactulose.
Trouw als ik ben nam ik eerst een beschuitje en hierna 1 voor 1 de medicatie.

De morfine pomp had ik in de nacht misschien maar 1 of 2 keer gebruikt dus in samenspraak met de arts werd deze afgekoppeld. De antibiotica die je door het infuus krijg was ook voor de laatste keer gegeven en het vocht was ook niet meer nodig via het infuus dus werd het infuus ook afgekoppeld. Dat wil zeggen, het infuus hou je wel in je hand want mocht het zo zijn dat je met spoed ineens iets nodig hebt dan kunnen ze dat zo gelijk toedienen.

Er kwam een verpleegkundige kijken naar de wond en naar de drain. De wond zag er prima uit zei ze en er was ook niets meer uit gekomen > gevolg….de drain mocht er ook uit. Nou dat is wel een dingetje zeg, ik had even niet in de gaten dat dit natuurlijk best diep in de wond zit, dus ja logisch dat je dit voelt, bah was geen prettig gevoel. Gelukkig was het zo gebeurd en ben je dit daarna ook zo weer vergeten. Aangezien ik stik nieuwsgierig was hoe het er allemaal uitzag daar op mijn rug maakte de verpleegkundige er een foto van. Nou dat viel best mee, ik had verwacht bont en blauw te zijn maar dat was dus helemaal niet zo. De wond zat vol met hechtpleisters dus echt zien hoe het eruit zag viel een beetje tegen.

De hele dag komen er artsen, fysiotherapeuten en verpleegkundigen aan je bed. Het is echt super gezellig eigenlijk, dit komt ook mede doordat we een superleuke zaal hadden en het gelukkig met mij ook een stuk beter ging. Samen met de fysiotherapeute moest ik over de gang lopen, dit ging super goed, tuurlijk voel je je wat wiebelig en is het voornamelijk dat je bang bent, want pijnlijk is het niet. En………heel bijzonder, ik voel geen zenuwpijn meer !!!!

Ik werd ook nog even opgehaald om een röntgen foto te maken, ik had het hartstikke druk die ochtend hahaha

Het staan voor de foto ging gelukkig prima, ik werd niet naar of duizelig. Het scheelt wel dat je je goed vast kan houden en ze echt super geduldig met je zijn. De foto hiernaast is van de zijkant genomen, best gek om dit zo te zien eigenlijk.

Weer terug op de afdeling kwam de neurochirurg weer langs en vertelde mij dat er overleg was geweest met de fysiotherapeut, de foto’s en de wond zelf er goed uitzagen en ik dus morgen naar huis mocht. Wow dat is snel, ik had mij ingesteld op donderdag pas naar huis te gaan, maar woensdag naar huis klonk ook prima.

rontgenfoto, ziekenhuis
De rontgenfoto, hierop zie je dat de schroeven en het blokje goed zitten.

in het Ziekenhuis Meer lezen »

de Operatie

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

De Operatie

Vandaag is het dan zover, het begin van een nieuw leven.

Om 06.30 uur werd ik verwacht in het Haga ziekenhuis. Aangezien ik er niet van hou om te laat te komen en je nooit weet wat je onderweg qua verkeer tegen komt zaten mijn dochter en ik om 05.50 uur in de auto. Voor de operatie moet je nuchter zijn, dus dat betekende dat ik gisteravond om 18.30 uur voor het laatst had gegeten en om 23.30 uur voor het laatst wat had gedronken. Een beetje suf maar vol van de adrenaline stapte ik dus de auto in, gek maar waar, ik was niet zenuwachtig. De avond ervoor ook niet trouwens.

Natuurlijk kwamen we praktisch niemand tegen onderweg, met als gevolg dat we om 06.15 uur in het Haga ziekenhuis aankwamen. Even melden bij de receptie en daar kregen we te horen dat we op de 12e verdieping moesten zijn, afdeling Heelkunde Lift D.

Het is nog heerlijk rustig in het ziekenhuis als we de lange brede gang lopen naar lift D helemaal achterin. Boven aangekomen werden we opgevangen door een verpleegkundige Birgit. Er volgde een anamnese gesprek en er werd wat bloed afgenomen. Hierna werd ik naar de zaal gebracht, en dochterlief ging naar huis. Op zaal mocht ik mij in een speciaal OK shirt hijsen en stapte ik mijn bed in…..hier zou ik voorlopig wel even in blijven liggen dacht ik bij mijzelf.

ziekenhuisbed

Om 07.15 uur werd ik naar beneden gebracht alwaar er een infuus in mijn hand werd gezet en ik werd aangesloten op diverse apparaten om de bloeddruk e.d. in de gaten te houden. Je ligt daar echt klaar wakker te zijn, maar ik was nog steeds niet nerveus, echt bizar eigenlijk want nu ging het toch wel opschieten. Er werden steeds meer mensen binnen gebracht voor diverse operaties, naast mij lag bijvoorbeeld een mevrouw die een keizersnede kreeg, ook super spannend natuurlijk. Doordat het zo druk was gaf dat mij ook wel weer genoeg afleiding.

Rond 07.45 uur werd ik gehaald door een vriendelijke meneer in een mooi blauw OK pak. Nou daar gaan we. Op de operatie kamer ontmoette ik de anesthesist, een vriendelijke dame die precies ging vertellen wat ze ging doen. Ik moest maar aan iets leuks denken zei ze, en ik begon te denken aan de heerlijke vakantie in Curaçao en het zwemmen met de schildpadden. Nou ik kan je zeggen ik was nog onderweg naar het vliegtuig en ik was al vertrokken door de narcose hahaha. Eenmaal onder zeil werd ik positie gebracht voor de operatie. Gelukkig heb ik daar niets van mee gekregen want echt vrouw vriendelijk is die positie niet.

Toen ik wakker werd hoorde ik ze zeggen dat ze mijn dochter al gebeld hadden en ze mij nu mee zouden nemen naar de zaal. Ik geloof dat ik heel wat terug heb gezegd maar het klonk allemaal heel ver weg. Ik vind het altijd zo naar om alleen wakker te moeten worden na een operatie dus ik was heel blij dat ik mijn moeder en Arlisia zag.

Ik vond op You Tube een filmpje wat wel ongeveer weergeeft hoe mijn operatie is gegaan.
Wees gerust er komt geen bloed aan te pas dus zijn niet echt nare beelden te zien. 

In dit filmpje hebben ze het over een Hernia wat ik natuurlijk niet had, maar het is wel heel goed met elkaar te vergelijken. Het filmpje duurt ook maar 2.30 min. dus is heel goed te doen.

de Operatie Meer lezen »

De Anesthesist

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

de Anesthesist

Nadat 3 maal het gesprek met de anesthesist is uitgesteld, is het vandaag dan toch eindelijk zover. Om 09.55 uur gaat de telefoon, de afspraak is telefonisch en dat is wel zo handig nu in deze corona tijd. Er worden vragen gesteld of ik allergisch ben en al eerdere operaties heb ondergaan. Ook de vragenlijst die ik van tevoren heb moeten invullen wordt erbij gepakt. Ik kreeg een compliment dat ik bijna al 1 jaar lang gestopt ben met roken…yeahhhh daar ben ik ook super trots op, en ik vond het leuk dat Klaas Vaak het even ter sprake bracht.

Er werd nog even naar mijn lengte en gewicht gevraagd, oeps….gelukkig werd daar verder geen commentaar op gegeven. Dan volgt de uitleg over de anesthesie.
De operatie gebeurd onder volledige narcose. Gelukkig maar want het lijkt mij vreselijk naar om alles te horen tijdens de operatie brrrrr.

narcose, anesthesist

Voordat ik op de operatie kamer kom is er een infuus ingebracht en wordt er een bloeddruk band aangelegd alsmede allerlei draden geplakt welke aangesloten worden om mijn hartslag in de gaten te houden tijdens de operatie. Ik herinner mij nog dat dat infuusprikken altijd zo pijnlijk is in je hand, maarja het werkt wel en dat is het belangrijkste.

Ik lig op mijn rug wanneer ik de verdoving krijg toegediend. Als ik eenmaal in dromenland ben dan wordt er een slang in mijn keel gebracht om mij te ondersteunen bij het ademen, tevens wordt er een katheter ingebracht. Ik ben echt zo blij dat ik dat allemaal niet bewust meemaak. Met mijn werk als verzorgende zet ik zo nu en dan een katheter bij bewoners die dit nodig hebben, en dat vind ik al een dingetje…dus ja … nee niet fijn…. Hopelijk is hij er ook gelijk uit na de operatie, maar dat kon de beste man mij niet garanderen.

Als de tube en de katheter zijn ingebracht wordt ik op mijn buik gedraaid en in de juiste positie gemanoeuvreerd. Een niet geheel vrouw vriendelijke positie maarja, ook daar maak ik gelukkig niets van mee…..lang leve de narcose.

In totaal gaat de operatie ongeveer 2.5 uur duren, daarna wordt ik naar de uitslaapkamer gebracht en zal dochterlief gebeld worden. Als ik goed wakker ben mag ik naar de zaal. Volgens protocol staat er dat je na de operatie zo’n 3 nachten in het ziekenhuis moet blijven, maar ik heb al verhalen gehoord dat ze na 2 nachtjes al naar huis mochten….we gaan het zien.

anesthesist, verdoving, narcose

Dan komt de belangrijkste vraag…..wanneer gaat het gebeuren ? Een vraag die ik eigenlijk al aan het begin van het gesprek wilde stellen maar ik kon mij nog inhouden. Helaas kon de anesthesist deze vraag niet beantwoorden, hij vertelde mij dat hij degene was die nu groen licht gaf voor de operatie, maar dat de datum werd bepaald door het opname bureau. Oke top, ’s middags maar even bellen dan….ik ben echt zo nieuwsgierig hoelang het nog gaat duren.

Rond 12.00uur kon ik mij niet meer beheersen en belde ik bureau opname met DE vraag der vragen. Even wordt het stil aan de andere kant van de lijn en wordt ik vriendelijk in de wacht gezet. Ohjee het zal toch niet dat ik nog geen datum te horen krijg he?
Maar dan komt de vriendelijke dame terug aan de telefoon en verteld mij dat de datum 11 oktober gaat worden. Deze datum is wel onder voorbehoud, want komt er een spoed tussendoor of zijn er niet genoeg bedden beschikbaar dan wordt de afspraak verplaatst.

Wow oke, 11 oktober, jeetje dat is al over 2 weken! Ik ben super blij, en dat klinkt natuurlijk best gek want het is best wel een zware operatie, maar vandaar uit kan het alleen maar beter gaan en kan de revalidatie beginnen, en daar heb ik echt super veel zin in. Op naar een pijnvrij leven. Nu maar hopen dat 11 oktober inderdaad blijft staan en er geen gekke dingen tussen gaan komen.

De Anesthesist Meer lezen »

Wat is een Spondylodese

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

Uitleg: Wat is een spondylodese

Spondylodese is een operatie waarbij de ruggenwervels aan elkaar worden vastgezet.

Ook wordt de tussenwervelschijf verwijderd. In deze vrijgekomen ruimte wordt er een blokje (cage) geplaatst. Op deze manier kunnen de wervels niet meer inzakken. Na verloop van tijd groeien de wervels via de ingebrachte blokjes aan elkaar vast.

Het doel van een Spondylodese is:

  • het vastzetten (stabiliseren) van een deel van de wervelkolom
  • het verminderen van de pijnklachten
  • het voorkomen van (verdere) verschuiving, slijtage, pijn en mogelijke uitval van lichaamsfuncties, waardoor bijvoorbeeld een klapvoet kan ontstaan.
uitleg, diagnose, spondylodese

Risico’s van deze operatie kunnen zijn:

  • Wondinfectie: dit kan een oppervlakkige of diepe infectie zijn.
  • Nabloeding: dan is er bijna altijd een operatie nodig om de nabloeding op te heffen.
  • Beschadiging of irritatie van een zenuwwortel met als gevolg krachtsverlies. Dat kan zich uiten in bijvoorbeeld een klapvoet.
  • Problemen met plassen/ontlasting.
  • Problemen met de schroeven of het blokje. Problemen die kunnen ontstaan, maar zeldzaam zijn: breken van schroeven, verschuiven van het blokje.
  • Een lekje in het vlies dat om de zenuwen heen zit. Hierdoor lekt er ruggenmergvocht. Dit wordt meestal verholpen tijdens de operatie, maar het kan tijdelijk hoofdpijnklachten veroorzaken.

Plif Methode ( = Posterieure Lumbale Intercorporele Fusie)
Hierbij wordt de operatie via de rug uitgevoerd.

Alif Methode ( = Anterior Lumbar Interbody Fusion)
Hierbij wordt de operatie via de buik uitgevoerd.

Wat is een Spondylodese Meer lezen »

Diagnose: Spondylodese

Spondylodese

mijn ervaringen

Al vanaf juli 2020 loop ik al te tobben met een rare pijn in mijn kuit. Na een jaar lang fysiotherapie en vele onderzoeken verder, komt er in augustus 2021 dan eindelijk een diagnose. Instabiliteit van de ruggenwervels L4 en L5. Dit is te verhelpen met een Spondylodese, een operatie waarmee de onderste ruggenwervels worden vastgezet. Door deze instabiliteit is er een zenuw klem komen te zitten, dit zorgt dus voor mijn pijnlijke kuit, ook wel uitstralingspijn genoemd.


Toen ik eindelijk wist wat het was, begon ook de zoektocht op internet. Als een malle was ik de hele dag, bijna elke dag, aan het zoeken naar meer informatie en met name naar ervaringen van anderen die deze operatie ook hebben ondergaan. Tijdens mijn zoektocht kwam ik veelal negatieve ervaringen tegen en maar een enkele positieve ervaring.
Met dit blog wil ik je graag meenemen in mijn verhaal, hoe is het begonnen, wat is het verloop en hoe eindigt dit?

Zoeken naar diverse Categorieën

diagnose; Spondylodese

Er is een diagnose, Spondylodese. Moeilijk woord, maar eindelijk heeft het een naam.
We zitten in augustus 2021 en op dit moment is de pijn erger als voorheen, wat begon als een kloppende pulserende pijnlijke kuit is nu alsof er iemand met een scherp mes in mijn kuit zit te steken, keer op keer op keer.

– Lang staan lukt niet dan sta ik te wiebelen van het ene been op het andere been, en gaat de heup protesteren.
– Lang zitten met het been naar beneden gaat niet, want dan weet ik van gekkigheid niet waar ik mijn been neer moet zetten om alles een beetje te ontlasten.
– Lopen lukt voor 50 a 100 meter, hierna strompel ik maar een beetje vooruit.
– Traplopen gaat niet, ik moet mij letterlijk aan de leuning omhoog trekken, naar beneden lukt vooralsnog goed.
– De huid aan mijn pijnlijke kuit voelt heel ver weg, echt een beetje doof gevoel.

Gelukkig gaat fietsen wel wat beter, oké geen tochten van 30 km maar gewoon een klein stukje op de e-bike is te doen. Op de bank met mijn been languit, is ook nog goed te doen, al hou ik dit ook niet al te lang vol want dan gaat mijn bil en heup weer lastig doen. Slapen gaat prima, al duurt het enige tijd eer ik een lekkere pijnvrije houding heb gevonden.

09 augustus 2021 zit ik weer samen met mijn dochter bij Dr. Overdeveste in het Haga Ziekenhuis. Twee horen sowieso meer dan 1 en ik vergeet natuurlijk altijd weer de helft van wat er gezegd wordt. Aangezien dochterlief verpleegkundige is weet zij net even wat andere vragen te stellen dan ik. De neurochirurg lijkt niet echt verrast te zijn wanneer ik vertel dat ook deze keer de neurolyse niet heeft gewerkt. De foto’s worden erbij gepakt en het hoge woord komt eruit.

Hij ziet namelijk duidelijk op de foto de verzakking van de ruggenwervels onderin als ik sta. Daardoor krijgt de zenuw minder ruimte, komt een soort van beklemd te zitten en dit veroorzaakt dus de pijn in mijn kuit, en inmiddels ook mijn bil en heup. De enige optie is nu dan toch eigenlijk wel de operatie, om hierbij de onderste ruggenwervels, de L4 en de L5, vast te zetten. Met een duur woord heet dit dus een Spondylodese. Eindelijk heeft het eeen naam of moet ik zeggen eindelijk is er een diagnose vastgesteld.

100% garantie kunnen ze nooit geven, en aan elke operatie zit wel een risico, maar 1 ding is wel heel duidelijk en daar zijn we het met zijn drieën over eens…..zoals het nu is gaat gewoon niet meer, ik wil mijn leven terug.
De beslissing is genomen en ik kom op een wachtlijst te staan. Deze is zo’n 2 a 3 maanden.

spondylodese, diagnose

Dezelfde dag nog in de middag wordt ik al gebeld voor een afspraak bij de Anesthesist, deze staat gepland op 23 september 2021.
Ik heb het met deze dame aan de telefoon nog even over de wachtlijst en laat mij op de lijst zetten dat wanneer er iemand uitvalt ik gebeld kan worden.

Later op de middag staat de officiële diagnose in mijnHaga.nl :
-instabiele, degeneratieve spondylolisthesis (plif) L4-L5, verplaatsing ruim 8 mm.

Het wachten is nu op de dag waarop ik gebeld wordt met een datum waarop dit alles gaat plaatsvinden. Ergens wil ik dat het zo snel mogelijk is, dan kan de revalidatie beginnen, vandaar uit alleen maar beter. Maar aan de andere kant vind ik het reuze spannend en zie ik er vreselijk tegen op.
Vooral die onzekerheid maakt mij gek, zou het helpen of doe ik het voor niks straks….
ben ik straks pijnvrij of heb ik alleen maar meer pijn….
kan ik mijn werk blijven doen en mijn hobby s nog gewoon uitvoeren ????

We gaan het zien….ik kan niet anders dan afwachten. Mensen die mij een beetje kennen weten dat dit echt niet 1 van mijn sterkste punten is, maargoed het is zoals het is. Mijn idee is om via dit blog iedereen een beetje op de hoogte te houden hoe het gaat. Ik hoop dat het een positief verhaal wordt, want zoals al eerder gezegd, de negatieve verhalen zijn volop te vinden.

Diagnose: Spondylodese Meer lezen »

error: Sorry op deze foto zit copyright, neem contact op als je deze foto wilt gebruiken.